Przegrana? Wygrana?

Franio, 5 miesięcy

Zaczynając bloga dwa lata temu zakładałam, że opowiem Wam o Franiu, który pokonał wcześniactwo, że pokażę rodzicom wcześniaków poszukującym nadziei, że przedwczesne urodzenie dziecka nie musi być wyrokiem.
Muszę przyznać, że ostatnia diagnoza Frania dała nam emocjonalnie nieźle po kościach. 
Na tyle mocno, że zaczęłam się zastanawiać, czy ja... nie kłamię? Czy nie oszukuję samej siebie i wszystkich dookoła? Powtarzam jak mantrę, że jest dobrze, że Franio wygrywa z wcześniactwem itd., ale czy nie jest to czasem tylko moje pobożne życzenie? 
Dużo nad tym rozmyślałam i doszłam do jedynie słusznego wniosku - nie jest. Nikogo nie oszukuję.

Naszym punktem odniesienia jest Franio zaraz po urodzeniu - Franio reanimowany, z sepsą, na respiratorze itd itd. To sprawia, że patrzymy na krasnala inaczej - każdy centymetr na jego drodze do samodzielności i zdrowia jest dla nas kilometrem. Mamy także świadomość, że gdybyśmy na naszej drodze nie spotkali tylu fantastycznych terapeutów i lekarzy, gdyby nie wczesna interwencja, gdyby nie Wasze wsparcie i ogromnie dużo szczęścia, krasnal byłby dziś innym dzieckiem.

Tak, patrząc na Frania i jego niełatwą drogę od urodzenia trzeba powiedzieć, że krasnal wygrywa. 
Mimo wszystko.

Myślę od piątku o naszych czterech latach z Franiem, o kolejnych zakrętach i przeszkodach, małych i dużych radościach i mogę powiedzieć tylko, że nie było i nie jest łatwo. Chwilami bywa naprawdę cholernie ciężko. Ale jest warto - absolutnie i bezapelacyjnie. 
Pamiętam, jak nasza dr Dorota z IMiDu powtarzała mi na początku:
- Przed wami jeszcze długa droga.
Nie rozumiałam wtedy, o czym mówi. Jaka droga? Dlaczego długa? I dlaczego jeszcze? W końcu już tyle się wydarzyło, wszystko, co najgorsze przecież za nami... Nic bardziej mylnego.
Dzisiaj wiem, co miała na myśli - pobyt dziecka w szpitalu zaraz po urodzeniu to nieustający wyścig o życie, prawdziwy sprint. Po wyjściu do domu zaczyna się wyczerpująca wspinaczka. Faktycznie jest ona długa i niełatwa - nie raz spada się w przepaść i wydaje się, że to już koniec, że dalej nie ma siły iść. Wtedy, ku własnemu zaskoczeniu, znajduje się siłę w kolejnym pokonanym metrze, ba - czasem nawet milimetrze.
Dla nas w tej drodze największą radością i nadzieją jest ... po prostu sam Franek.

Dziękujemy Wam za wszystkie komentarze pod ostatnim wpisem i za maile. Dzięki Wam, dzięki emocjonalnemu wsparciu Franiowego Guru-Teamu wracamy do pionu i znowu zaczynamy wierzyć.
To przecież tylko kolejna gadzina na drodze Frania. Skopiemy jej tyłek dokładnie tak samo jak poprzednim i będziemy się wspinać dalej.
Nie może być inaczej, prawda?...



Ps. Pulmonolog umówiony na piątek - serdecznie dziękuję Wam za namiary! Wszyscy podawaliście mi w mailach nazwisko jednego lekarza w Opolu:)
Umowy na kurs j. migowego podpisaliśmy w Pfronie, dziś ustalimy terminy w PZG. Być może ruszymy trochę wczesniej z kursem niż planowaliśmy z powodu przerwy listopadowej hospitalizacji Frania.