No i jak tu stale nie dziękować?

Narodziny Frania wiele zmieniły. We mnie samej, w moim postrzeganiu świata i ludzi.

Brzmi górnolotnie, prawda? Ale tak właśnie jest.

Przed Franiem żyłam w pędzie codzienności: pobudka, Natka do przedszkola/szkoły, praca, dom, przygotowanie zajęć, korepetycje i takie tam mało ciekawe sprawy. Czas przeciekał przez palce. Gdy zaczynał się poniedziałek, mówiłam „Boże, niech już będzie piątek”..

Ludzie byli wokół mnie, ale gdzieś obok, bo i ja żyjąc w tym pędzie, gdzieś obok żyłam.

Powtarzałam nierzadko te same komunały, co inni - że to życie ciężkie, rzeczywistość szara i smutna a ludzie jacyś tacy..mało ludzcy. Ale mówiłam od rzeczy. Dziś to wiem.

Franek sprawił że życie wyhamowało - jak w kadrze z „Matrixa”, gdy nagle rzeczywistość zwalnia i akcja toczy się na ekranie w wielokrotnie zwolnionym tempie. Takie były pierwsze dni z Franiem. I tak samo nierzeczywiste jak „Matrix”.

Z biegiem tygodni i miesięcy okazało się też, że i ludzie nie są tacy jak sądziłam. Że to nieprawda, że tacy w swoim świecie zamknięci, nieempatyczni, zapatrzeni w siebie i że tak mało dobra wokół. Franek wywrócił nasze życie do góry nogami, zmienił nasze postrzeganie świata i ludzi wokół nas. Ale też i pomógł nam wydobyć z siebie pokłady ciepła, miłości, poświecenia, oddania, czułości, o których istnieniu nie mieliśmy pojęcia.

Taki mały bezbronny człowieczek a okazało się, że ma niezłą siłę rażenia:)

Na początku była cisza.. Nikt nie dzwonił. Nie pisał.. Nic..

Po kilku dniach pierwsze smsy – słowa otuchy i wiary w siłę Frania.

Potem z biegiem miesięcy utworzył się prawdziwy łańcuch pomocnych serc i dłoni. I tak jest do dziś. Dzieją się rzeczy, w które nierzadko ciężko mi uwierzyć..

Dlaczego to wszystko piszę? Bo właśnie tkwię w epicentrum takiego wydarzenia.

Jeszcze 2 tygodnie temu nawet nie śmiałabym marzyć, że tak szybko uda się załatwić badania Franciowi. A tu proszę..są. Nie dzięki mnie. Dzięki osobie, której nigdy na oczy nie widziałam, z którą za to wymieniłam kilka (-naście? - dziesiąt?) maili i która w wielu sytuacjach służyła swą fachową poradą.

Dziękuję Ewa.

Gdy po warsztatach wróciliśmy do domu, zabrałam się do analizowania mapy Bielska-Białej – gdzie przychodnia, gdzie w pobliżu hotele. Dwa wieczory obdzwaniałam hotele, motele, pokoje do wynajęcia w mieście. Już nie patrzałam na odległość od przychodni. Jak cena do zapłacenia, to miejsca brak, jak miejsce jest, to cena zwala z nóg.. W niedziele bodaj puściłam na forum regionalnym pytanie: „Czy jest tu ktoś z Bielska-Białej? Poszukuję taniego noclegu od środy do niedzieli”. Odezwała się znajoma (!). Pochodzi z B-B! Zaraz zadzwoni do siostry i podpyta. Po chwili telefon:

- Siostra powiedziała, że możecie u nich zamieszkać. Oni w środę akurat wyjeżdżają z wizytą do nas i zostają do niedzieli.

Nie mogłam uwierzyć i zrozumieć, jak to możliwe???? Obcy ludzie, którzy nigdy ze mną nawet nie zamienili słowa a którym wystarczyło hasło: znajoma mama potrzebuje noclegu, bo przyjeżdża z dzieckiem na badania.. oddali mi klucze do swojego mieszkania.. Oddali nie osobiście, lecz za pośrednictwem mamy swojej, bo dziś rano wyjechali. Więc nadal ich nie znam... Ale na stole w kuchni znalazłam kartkę.. Że w lodówce mam gołąbki, bigos, leczo, że mam się częstować, że trzymają kciuki za wyniki badań, i nr telefonu do zaprzyjaźnionego taksówkarza i nr telefonu do koleżanki z bloku, gdybym potrzebowała pomocy..

I siedzę w kuchni u ludzi, których nigdy na oczy nie widziałam.. Piszę te słowa i...chyba ciągle nie dowierzam...

Agnieszko, Bartku – z serca dziękuje Wam za zaufanie

Olisiu, mam nadzieję, że Franiu nie narobi zbytnich szkód w Twoim zbiorze samochodzików:)

Karolina, Rafał – dziękuję za pomoc.