Długi i chaotyczny wpis poturnusowy

Naprawdę nie wiem, od czego zacząć i jak opisać miniony tydzień.
Jestem po prostu szczęśliwa, że udało się nam wyjechać na ten turnus-zimowisko z Franciem.
Myślę, że tego, czego się dowiedzieliśmy od terapeutów, szefowej Prodeste, p. Joanny Ławickiej, prowadzącej codzienne dwugodzinne spotkania z rodzicami i konsultacje indywidualne oraz od rodziców innych dzieciaczków, nie wyczytałabym w żadnym podręczniku. 
Nigdzie.
Poznaliśmy fantastyczne dzieci i ich równie fantastycznych rodziców. Z kilkoma spotkamy się ponownie na turnusie letnim. 
Wiemy więcej, umiemy więcej, lepiej rozumiemy Frania, dzięki czemu, wierzę, będziemy mogli jeszcze lepiej mu pomóc.
To jest absolutnie bezcenne.

Spotkania dla rodziców rozpoczęły się dość lajtowo od tematów związanych ze sposobem myślenia i postrzegania świata przez osoby z autyzmem, funkcjonowania ich pamięci itd. Po tym wstępie nastąpiła faza druga, roboczo określona jako "rycie beretu", w której to podczas spotkań połowa rodziców ryczała... Owo "rycie beretu" było omawianiem problemów z dziećmi, ze sobą, tego, co rodzice robią dla siebie a raczej czego nie robią itd. Faza trzecia, znowu spokojna, poświęcona była temu, jak mówić do dziecka z autyzmem, jak dać mu poczucie, że jest kochane, akceptowane i ROZUMIANE. 

Niestety okazało się, że właściwie nikt z nas nie robi nic dla siebie. Cały czas poświęcamy dzieciom, wszystko się kręci wokół nich. Terapeuci przekonywali nas, że musimy wreszcie zacząć robić coś dla siebie, inaczej nie damy rady psychicznie. Brak czasu i kasy nie mogą być wytłumaczeniem... Truuudne zadanie.
Już w grudniu obiecałam sobie, że zacznę robić coś tylko dla siebie. Od 1 stycznia. Nie wyszło. Obiecuję więc solenną poprawę od...1 marca. 

Franiutek przetestował tablet Hani.
Okazało się, że radzi sobie rewelacyjnie!
Jutro podjadę do Pfronu dowiedzieć się
o możliwość dofinansowania.

Dzieci miały codziennie 2 godziny zajęć przed i po południu prowadzonych w dwóch grupach. W całym zimowisku brało udział tylko 9 dzieciaczków, grupa Frania liczyła 5 osób. Po pierwszych zajęciach szefowa Prodeste, która wcześniej nigdy nie spotkała się z Franiem na terapii czy podczas diagnoz, powiedziałąa mi, że kilka razy podczas zajęć zaliczyła "gigantyczny opad szczeny":)
- Franio jest rewelacyjny!
Miałam gulę w gardle, gdy usłyszałam te słowa..
Któregoś dnia podczas spotkania z rodzicami omawiała zachowanie osób z autyzmem. Wmieniała najpierw wysoko funkcjonujące dzieci z naszego zimowiska, pod koniec powiedziała:
- I jak tak dalej pójdzie to niedługo do tego grona dołączy Franio.
Gula nr 2 w gardle matki.

Wczoraj późnym wieczorem porozmawiałam jeszcze chwilę z p. Joanną o Franiu i kilku innych sprawach. Powiedziała mi, że Franek ma niewiarygodny potencjał i że jest bardzo mądrym dzieckiem.
Niby gdzieś podskórnie to wiemy i czujemy, ale w ustach takiej fachury stwierdzenie to jest po prostu bezcenne.
Gula nr 3.

Bałwan bardzo niezależny od pogody;-)

Obok nas mieszkały dwie mamy, których dzieciaczki są pod opieką Prodeste od dwóch lat. Rozmawiając z nimi pytałam z ciekawości, jak po tym czasie oceniają terapie. Obie odpowiedziały mi identycznie - dopiero odkąd ich dzieci są pod opieką Prodeste, zaczęły robić postępy. Co tu więcej dodać? Wiedziałam, że Krasnal jest w rękach najlepszych-z-najlepszych!

Dla mnie ten wyjazd był także formą sprawdzenia postępów Frania. W styczniu ubiegłego roku nasz turnus logopedyczny był koszmarem. Po dwóch dniach chciałam wracać do domu. Mały wymiotował ze stresu w kontakcie z dziećmi, nie chciał wychodzić z pokoju, płakał, krzyczał, nie mógł jeść na stołówce z innymi dziećmi, nie nawiązywał kontaktu wzrokowego.. To po tamtym turnusie wiedzieliśmy, że mamy gigantyczny problem, tylko nie potrafiliśmy go jeszcze nazwać. 

Od kwietnia do sierpnia ub. r. Franio był objęty terapią w Prodeste w systemie konsultacyjnym. Po przeprowadzce do Opola rozpoczęliśmy od października terapię intensywną - w tygodniu krasnalek ma 2 godz. zajęć indywidualnych i pół godziny zajęć w diadzie z Antosiem. Czy te miesiące coś dały? 
Podobnie jak w styczniu ubiegłego roku tak i teraz miałam wrażenie, że ktoś podmienił mi dziecko. Tylko tym razem na model prostszy w obsłudze;-)
Wszystkie posiłki Franiutek spokojnie zajadał w stołówce (no, czasem nie zajadał, ale przynajmniej siedział lub chodził, ale był z nami, nie krzyczał, nie płakał..luuuzik), pięknie pracował w swojej grupie (czasem musiał się wyłączyć, pójść na bok, pochodzić, odpocząć - święte prawo trzyipółlatka). W sumie nie było ANI JEDNEJ naprawdę trudnej sytuacji. Oczywiście zdarzało się, że krasnalek płakał (gest 'dom'), ale to nie była histeria nie do opanowania, lecz normalny trwający kilka minut płacz. 
Inne dziecko.

Korytarzowe konsultacje

I jak pomyślę, że mogłoby zabraknąć nam takiego wsparcia, to ogarnia mnie strach.
W jednej z rozmów p. Joanna Ławicka, szefowa Prodeste, powiedziała mi, że sytuacja poradni Prodeste jest bardzo ciężka. Dają sobie pół roku na wyciągnięcie poradni z zapaści. Jeśli się nie uda, przestanie ona istnieć..
Nie chcę sobie tego w ogóle wyobrażać...
Bardzo wierzę, że do tego nie dojdzie.
Temu problemowi poświęcę osobny wpis.

Na zakończenie zimowiska każdy dzieciaczek otrzymał dyplom i medal wykonany przez terapeutów. Nam wręczono zalecenia do dalszej pracy z dzieckiem oraz płytę z filmem i zdjęciami. 
Ze zdjęć z krasnalkiem skleciłam krótki filmik.
Zapraszam do obejrzenia:)

W głowie mam jeszcze tyle myśli, które pewnie z czasem "przeleję na klawiaturę". Narazie muszę sobie wszystko logicznie poukładać.

Ps. W dwie godziny po powrocie do domu Franio przyniósł mi dwa piktogramy - 'auto' i 'fizjoterapia' (używamy go, gdy jedziemy na zajęcia terapeutyczne z Franiem).
- Franio, chcesz jechać autem?
- Tiiiiiiii
- Chcesz jechać autem do dzieci?
- Tiiiiiiiiiii
To jest najlepsza recenzja zimowiska.