O co chodzi z Franiem

Na bębenku sobie gram, ram-pam-pam..:)

W mojej skrzynce znalazłam kilka maili od zaniepokojonych zaprzyjaźnionych dusz, odebrałam też trochę telefonów pt „Ale co się dzieje z Franiem??”, „dlaczego psycholog, o co chodzi?”.

Obiecałam, że wyjaśnię.

Nie o wszystkim piszę, bo i też dzieje się u nas bardzo dużo. Do pewnych problemów na tyle się przyzwyczailiśmy, że traktujemy je niemal jak chleb powszedni i specjalnie o nich nie wspominam tutaj.

Nie mam tu na myśli problemów stricte zdrowotnych czy rehabilitacyjnych. Chodzi o emocje, czy też ściśle mówiąc o problemy na poziomie przetwarzania bodźców.

Franiu

• nie toleruje określonych dźwięków,
• nie toleruje dużej ilości ludzi (co mu przeszkadza? na pewno niektóre dźwięki, hałas, może zapachy, może sama ilość ludzi?),
• ma problem z dużą przestrzenią (basen, duże pomieszczenia),
• ma problem z nowymi miejscami i nowymi ludźmi.

O strachu u lekarza nawet nie wspominam. Ale skąd ten strach jasne jest jak słońce.

Nie będę tu już szczegółowo opisywała wszystkich sytuacji z naszej codzienności, bo za dużo by tego było.

Jak się franiowe problemy objawiają? Właśnie wymiotami i histerycznym wręcz płaczem.

Tak, od początku słyszałam, że „wcześniaki tak mają”, ze problemy emocjonalne, sensoryczne, poznawcze to chleb powszedni. Że po tych przejściach szpitalnych, trudnym starcie, niedotlenieniu, agresywnym leczeniu, tylu lekach sedacyjnych... że Franiu ma zapewne mikrouszkodzenia w mózgu i tak ma prawo tak być.. Wszystko rozumiem, ale nie zmienia to faktu, że Franiowi trzeba pomóc. Od chwili jego urodzin wierzymy nieustannie, że da się krasnalowi pomóc.

I daje się. Powolutku krok po kroku pokonujemy przeszkody na franiowej drodze do zdrowia, których ponoć nie mieliśmy prawa pokonać. Oczywiście nie sami. Sami nie pokonalibyśmy nawet (nomen omen) 1% wszystkich problemów.

Franiu w domu jest zwyczajnym dzieckiem – śmieje się w głos, psoci, płacze jak każde dziecko, próbuje wymuszać jak każde dziecko, fajnie rozwija się poznawczo (układa klocki, puzzle z 4, 5 i 6 elementów, sortuje kolory, dopasowuje obrazki, rozumie proste polecenia, skupia się dość długo na zabawie), ale poza murami naszego domu nie potrafi funkcjonować.

Krasnal potrzebuje profesjonalnej pomocy. On i cała nasza rodzina, bo na dłuższą metę nie da się tak w miarę normalnie żyć.

My próbujemy stworzyć mu jak najbezpieczniejszy świat. Utrzymujemy stały rytm dnia, na wyjazdy zabieramy jego łóżeczko z pościelą, ma swój kocyk przy sobie, swojego ukochanego błękitnego misia, ale...to niewiele daje.

Oj, dużo by pisać..

We wtorek rano jadę na spotkanie z terapeutkami, które podjęły się wykonać diagnozę funkcjonalną Frania. Mamy wszystko omówić. Na razie nie wiem nic ponadto. To plon naszych poszukiwań w ciągu ostatnich dwóch dni.

Bardzo liczę też na odzew od Kinii (w poprzednim wpisie pisałam o mailu od niej).

Musimy dać radę i tym razem.

Trzeba Franiowi pokazać, że ten świat poza naszym bezpiecznym domem da się lubić..

Tylko znowu ktoś musi nas poprowadzić za rękę i pokazać jak do tego przekonać naszego małego smyka.

Hurra! Sam ułożyłem wszystkie obrazki!:)

Oto fragmenty wypowiedzi zaprzyjaźnionej pani doktor Ewy z rozmowy nt problemów Frania:
(cytuję, bo może którejś mamie wcześniakowej się przyda)

[...] ma nadwrażliwość słuchową i prawdopodobnie zaburzenia orientacji w przestrzeni, może zaburzenia przedsionkowe. Dorosły już by miał nerwicę, dziecko się przyzwyczai, ale powoli. 
[...] Wzrok... np oscylopsja. Badał ktoś ostrośc widzinia przy ruchach głowy? Nie. [...]
[...]Dzwięki? Nadwrażliwość noże być zależna częstotliwościowo. Ona nie zależy często od głośności ale od wysokości.[...]

[...] wychodzisz przed dom i przestrzeń. Super! A jest grupa ludzi, którzy dostają od tego wymiotów. Nie mają na czym "oprzeć" wzroku. Dla każdego przestrzeń znaczy coś innego. Jeden się boi na szczycie góry a inny jak ma przejść przez szeroką ulicę, w obu przypadkach mechanizm ten sam - lęk przestrzeni. tylko, że o innym nasileniu. Ale każdy pójdzie spokojnie za plecami drugiej osoby patrząc na jej kark. [...]
Są ludzie, którzy mają ten konflikt tak nasilony, że przeszkadza im ruch w marketach. Za dużo ludzi się rusza wokół, nie można ufiksować wzroku i zaczynają się nudności. [...] Lubi samochody, ale jak szybko przejeżdzają przed oczami, to też? 
Tak sobie teraz pomyslałam, czy wy przypadkiem w strachu przed padaczką nie unikacie nagłych bodźców? W domu jest wszystko powolne a na ulicy się rusza. Więc nie jest przyzwyczajony. A jeżeli do tego ruch wywołuje nudności, to mu się nie dziwię. 
Te kreskówki do spróbowania. Coś żywszego i na dużym ekranie, zeby musiał wodzić wzrokiem od boku do boku. 
Co do piasku to sama widzisz, że nie w piasku problem główny. Nie w strukturze. Może w przestrzeni a moze w tym, ze się ugina. 
A po gąbce chodzi? Ale takiej ciut grubszej?
Każda twoja odpowiedź wywołuje dalsze pytania. Po każdym dziwnym zachowaniu trzeba uśiąść i analizować. Tak, jak ja teraz. [...]

Oj...mamy temat do przemyśleń...